Liturgie morgendienst 1e Pinksterdag zondag 4 juni 2017
Zingen: Ps. 68: 7 NLB God zij geprezen met ontzag’
Votum en groet
Zingen: Ps. 103: 1,2 ‘Zegen, mijn ziel, de grote naam des HEREN’
Wet van de liefde Deut. 5: 1-21; 7: 6-11; 10: 12-17a
Zingen: Ps. 103: 3,4,9 ‘Hij is een God van liefde en genade’
Gebed
Schriftlezing: Handelingen 2: 1-21 en 32-39
Zingen: Gz. 683: 1,2,3,4 NLB ’t Is feest vandaag’
1. ’t Is feest vandaag, ’t is pinksterfeest,
wij staan in vuur en vlam,
want Hij, die bij ons is geweest,
werkt verder aan zijn plan.
2. Wij weten het nu zonneklaar:
al ging Hij van ons heen,
wat Hij beloofd heeft, maakt Hij waar;
wij zijn niet meer alleen.
3. Wij gaan op weg, de wereld rond,
er is geen houden aan.
De woorden gaan van mond tot mond,
voor ieder te verstaan.
4. De wonderen zijn om ons heen,
ze waaien op de wind.
’t Is feest vandaag, voor iedereen:
een nieuwe tijd begint!
Schriftlezing: 1 Thess. 5: 9-11 en 16-24
Zingen: Gz. 167: 1,2,3 GK ‘Samen in de naam van Jezus’
Verkondiging: 1 Thess. 5: 24
Zingen: Gz. 141: 1,2,3 ‘Dankt, dankt nu allen God’
Openbare geloofsbelijdenis br. Danny Koppes
Zingen (staande): Gz. 416: 1,2,3,4 NLB ‘Ga met God’
Dankzegging en voorbeden
Collecte – KOW 31
Zingen: Ps. 150: 1,2 LL ‘Zing het uit en prijs de Heer’
Zegen
Amen: Lied 456: 3 ‘Amen, amen, amen’
Tekst 1 Tessalonicenzen 5: 24: “Hij die u roept is trouw en doet zijn belofte gestand”
Beste Danny, en Kim, jullie familie en vrienden,
gemeente van onze HeerJezus Christus,
Daar sta je dan, Danny, zo meteen, het is zover na best wel heel wat jaren.
Er is een hele weg aan vooraf gegaan, aan dat woordje van die twee letters: JA.
Er zijn heel wat gesprekken geweest, van jou en jullie met mij, bij een open Bijbel, met van alles aan onderwerpen, heel persoonlijk ook vaak, kostbare uren wat mij betreft, waarin we veel hebben gedeeld en ik veel heb geleerd, en jullie naar ik hoop ook – en vergeet ook niet de Bijbelstudie regelmatig op zondagavond bij jullie thuis – maar het allerbelangrijkste is natuurlijk jullie huwelijk en gezin, midden in een familie.
En wat je meekreeg uit kerkdiensten en door gesprekken, bijbel lezen, en bidden.
Allemaal middelen die God heeft gebruikt en nog gebruikt om je steeds weer naar zich toe te roepen, en steeds dichter bij Hem en elkaar te brengen – en jou ook steeds dichter te brengen bij dat moment straks in deze dienst, bij dat JA aan God.
Daar sta je dan, en je zegt ja tegen nogal wat grote woorden en beloftes die zo meteen zullen worden voorgelezen, zoals dat je bij aan dat ja van vanmorgen heel je leven trouw zult blijven, dat je wilt breken met wat zondig en slecht is, dat je op jouw plek en met jouw gaven en mogelijkheden in de gemeente dienend bezig wil zijn en dat je open staat voor evt. feedback en kritiek – “christelijke vermaningen’ zoals dat in dat formulier genoemd wordt – dat is nogal wat, houd je dat wel vol je leven lang, en kun je dat wel waarmaken – wat komt daarvan terecht bij jou en u en mij?
Ja, en dan kwamen er ook in dat stukje brief van Paulus heel wat opdrachten langs voor een christen en een christelijke gemeente: wees altijd blij, bid onophoudelijk,
dank God onder alle omstandigheden, blus het vuur van de Geest niet uit, toets
alles en bewaar wat goed is – maak dus goede keuzes – en vermijd elk kwaad.
Ga er maar aan staan, wie komt daaraan toe, wie durft daar ja op te zeggen?
Laat ik het maar meteen en duidelijk zeggen – en je weet dat zelf ook wel – daar komt als het van onszelf moet komen, maar heel weinig van terecht – daar zijn we mensen voor, zeggen we dan – en alsd dat niet een excuus is, is het helemaal waar.
Als in de tekst staat dat God ons roept, laten we Hem dan niet vaak roepen, horen
we Hem wel roepen, of zeggen we ja en doen we toch in de praktijk van elke dag
en de drukte van ons leven en vanuit vaak eigenzinnigheid of slapheid anders?
Vinden we het niet moeilijk dat ja in de kerk vol te houden thuis en op het werk?
Wat dat betreft, kunnen we heel wat leren van hoe het is gegaan met die eerste leerlingen en volgelingen van Jezus, als Petrus, Johannes, Tomas, en ook Judas…
Ze waren allemaal door Jezus geroepen om Hem te volgen en te dienen en om later als getuigen van zijn evangelie en werk de wereld in te gaan – en ze hadden daar ja op gezegd en ze waren meegegaan achter Jezus aan, en ze lieten daarvoor alles
achter wat tot dan toe belangrijk voor ze was: gezin, werk, vrienden, carriere ……
Maar dan komt het erop aan – als hun Meester gevangen wordt genomen en wordt
Gekruisigd – en ze blijven nergens: de een verraadt zijn leermeester, de ander zegt
hem nooit gekend te hebben, de rest maakt zich uit de voeten – en als Jezus dan op Pasen uit de dood blijkt te zijn teruggekomen, zitten wie overbleven met de deuren op slot in hun huizen, bang dat ze opgepakt worden, vol twijfel ook over hoe het nou
verder moet – en zelfs vlak voordat Jezus naar hemel gaat en zij de opdracht meekrijgen om met het goede nieuws de wereld in te gaan, vertelt een van hen later eerlijk dat sommigen nog steeds twijfelden – dat wordt niks, als het aan hen lag!!
Ja maar, het ligt niet aan hen, en ze hoeven het niet alleen en op eigen kracht te doen, gelukkig maar!
Jezus had vlak voor zijn vertrek zijn leerlingen de opdracht gegeven om vanuit Jeruzalem tot in de uithoeken van de wereld zijn getuigen te zijn, maar dat met de belofte dat ze kracht zouden ontvangen van God uit, en dat is Gods Heilige Geest.
We hebben gelezen dat dat ook is gebeurd, we vieren dat vandaag: Pinksterfeest!
En als de Heilige Geest mensen vult en aanvuurt, komen ze uit hun schuilhoeken
tevoorschijn en durven ze voor hun Heer en voor hun geloof uit te komen, zelfs a
weten ze dat het op tegenstand en vijandschap kan komen te staan, of erger nog.
Jezus had het beloofd en het gebeurt echt: “Maak je geen zorgen over wat je moet zeggen, of hoe je het moet zeggen. Want als het zover is, zal de heilige Geest jullie de juiste woorden geven”(Lucas 12: 12, BGT). Pinksteren laat zien hoe waar dat is!
En het gaat als belofte mee voor iedereen die voor Jezus kiest en zijn Geest ervaart.
Die twee horen bij elkaar, zoals Petrus op Pinksteren de mensen die rond te tempel naar hem stonden te luisteren ermee bemoedigt – en dat in reactie op hun angstige vraag of het nog goed kan komen na wat ze met Jezus gedaan hebben: “Wat moeten we doen, broeders?” Hoe kunnen we dit goed maken? Is er nog hoop?
En dan zegt Petrus dat als ze zich bekeren en zich laten dopen in de naam van Jezus, God hun de zonden zal vergeven, en dat ook zij de Heilige Geest krijgen:
“want voor u geldt deze belofte, en voor uw kinderen, en voor allen die ver weg
zijn en die de Heer, onze God, toch zich zal roepen” (Handelingen 2: 39)
Nou, en daarmee zijn we bij ons vandaag, en bij dat ja van jou vanmorgen, Danny.
Want het gaat nog steeds door dat God mensen die ver weg zijn, bij zich roept.
Ver weg, dat is niet alleen ver van dat Jeruzalem van toen, ver weg in afstand –
het verre Nederland – en in tijd – bijna 2000 jaar na die Pinksterdag van toen –
maar vooral: mensen die ver van God zijn weggedwaald, zoals wij allemaal – maar die God op allerlei manieren en langs soms omwegen en kromme wegen roept.
We hebben erover gepraat samen – vanmorgen hoeft het niet allemaal langs te komen – hoe jouw leven en ook dat van Kim gegaan is, en hoe God jullie bij elkaar heeft gebracht, en ook hoe God na jullie doop ooit – daar is het begonnen – aan jullie is blijven trekken en is blijven roepen – en hoe zijn Geest geloof werkte, en dit JA.
Waar we het afgelopen maandag samen vooral over hadden, is over het wonder van Gods liefde daarachter, van zijn keus die jij niet verdient en die geen mens verdient.
“Hij die u roept, is trouw”, met die bemoediging sluit Paulus deze brief af, en daar ligt een wereld achter, want waarom had God juist die mensen daar in Tessalonika
“geroepen tot zijn koninkrijk en luister”, zoals Paulus schrijft in 2: 12 – anders gezegd:
God wil jullie een plaats geven in zijn nieuwe wereld – ons? mij? maar waarom dan?
Nou, in elk geval niet om wat zij, en om wat jij, en om wat wij zijn of presteren; niet
als medaille van verdienste; niet vanwege onze afkomst of omdat we beter zijn dan…
Nee, het is enkel en alleen omdat God van je houdt, omdat Hij voor ons kiest – en wie naar het waarom vraagt, krijgt als antwoord: daarom, omdat Ik jou liefheb –
waarom – daarom! Zoals iemand eens zei: op de bodem aller vragen ligt Gods
welbehagen, zijn onbegrijpelijke en onvoorwaardelijke liefde: Waarom? Daarom!
Zo is het ooit begonnen met Abraham, die in zijn eigen land de goden van dat land vereerde maar door God geroepen werd om vader van een nieuw volk te worden.
Zo is het daarna geweest met dat volk, geroepen uit Egypte naar een eigen land.
Waarbij Mozes het erin hamerde: dat is niet omdat jullie een groot volk zijn want jullie zijn een klein en kwetsbaar slavenvolkje; ook niet omdat jullie zo gehoorzaam en zo dankbaar zijn, want jullie zijn een eigenwijs en een koppig en ondankbaar volkje.
En toch – zegt Mozes – heeft God jullie uitgekozen, zijn jullie bijzonder voor Hem,
meer dan alle andere volken op aarde, zijn jullie voor Hem een kostbaar bezit.
Waarom? Nou, daarom: “Hij heeft jullie uitgekozen en Hij houdt van jullie”. LIEFDE!
Dat maakt het ook vandaag zo bijzonder: God heeft je geroepen om van Hem te zijn en bij zijn Zoon Jezus te horen en om door zijn Geest geleid een nieuw leven te mogen leiden, en elke dag vanuit Gods liefde te leven, en die liefde door te geven.
En dus mag je ook erop rekenen dat God in zijn trouw zijn belofte zal houden – er staat letterlijk: Hij die je roept is trouw, Hij zal het maken, het doen – jou helpen om trouw te blijven aan wat je vandaag hebt belooft – Hij helpt je met zijn Heilige Geest.
Dan kun je ook met nee gerust hart reageren op die roeping van je God – Hij vraagt geen dingen die je niet aankunt of niet je ding zin of waar je niet aan toe bent, maar
gewoon om op jouw plek en met jouw gaven en mogelijkheden trouw te zijn en dienstbaar: in je gezin, met je werk, in het contact met klanten en buren, in de kerk.
Gods Geest geeft wat je daarvoor nodig hebt, als je erom bidt en ervoor open staat.
En dan mag je met zijn zegen ook voor anderen tot zegen zijn, zoals Jezus dat was.
Ja, en wat is dan een gemeenschap belangrijk, een gemeente, om elkaar tot steun
te zijn, elkaar aan te vullen en waar nodig te corrigeren, elkaar in liefde te dienen,
want de Geest spreekt al onze talen en leert ons elkaar te verstaan en te steunen.
Pinksteren is het feest van de Geest en daarom ook het feest van de gemeenschap.
Zoals we van die vroege kerk lezen dat ze alles samen hadden en veel samen deden
en Paulus vaak schrijft over dat lichaam met al die verschillen en tot dat ene lichaam.
Daar sta je dan, zo begon ik deze preek, en het is nogal wat, waar je Ja tegen zegt.
Maar je staat er niet alleen, en je staat er niet alleen voor: God is trouw en Hij geeft je zijn Geest en kracht; Hij geeft ook mensen om je heen: Kim, je familie, de gemeente.
Paulus bad voor de christenen in Tessalonika en voor iedereen die zijn brief leest”
“Moge de God van de vrede zelf uw leven in alle opzichten heiligen , en mogen heel uw geest, ziel en lichaam zuiver bewaard zijn bij en de komst van onze Heer Jezus Christus” – je hoeft het niet zelf te doen, en niet alleen te doen – Hij die je roept,
Is trouw, Hij zal het doen, vertrouw daar maar op, zeg daar maar rustig ja op!
amen