Author Archives: Henk van Veen

liturgie morgendienst zondag 10 februari 2013

schoollied:  Lied 300: 1

(gezongen) votum en groet

zingen:        Lied 301: 1,3,5

wet van de HEER (Ex 19: 3-6; 20: 1-17)

zingen:        Ps. 119: 30,40

gebed

Schriftlezing:  Jesaja 43: 15-21

zingen:        Ps. 117

Schriftlezing:  1 Petrus 2: 1-10

zingen:        Ps.  118: 8,10

verkondiging:  zondag 21

zingen:        Gz. 118 (1,2,3)

gebed

collecte

zingen:        Ps. 106: 21,22

zegen

————————————————————————————————————

Gemeente  van onze Heer Jezus Christus,

 

Het gaat vanmorgen dus over ons….want de kerk….dat zijn wij.. toch?

Nou, daar zit veel in, en daar komen we nog wel op terug zo meteen.

Vooraf wel even dit: het is maar hoe je het zegt en bedoelt: de kerk zijn wij.

Laat ik het zo zeggen: de volgorde van hoe je dat zegt maakt heel veel uit.

Stel dat je het zo zegt:  wij zijn de kerk – dan begin je bij jezelf, bij wie je bent en hoe je

het doet en geregeld hebt, en dat is dan de kerk – en zomaar sluit je anderen uit: zij niet.

Ware en waardevolle elementen van wat we belijden over de kerk, zoals de drie ‘kenmerken

van de ware kerk’ (zuivere prediking, juiste bediening van doop en avondmaal, en de tucht)

zijn nogal eens gehanteerd als vooral een meetlat om andere kerken aan af te meten

en te beoordelen, en vaak ook om hen vervolgens af te serveren als niet ‘ware kerk’.

Terwijl anderen van hun kant dan wel het nodige op ons hadden aan te merken.

 

Ik denk dat het andersom zeggen meer in de lijn komt: de kerk, dat zijn wij…..

Ik bedoel dat de kerk niet een of ander instituut is buiten ons of boven ons maar

uit mensen bestaat en dat wij daarbij mogen horen – dat ook wij samen kerk zijn.

Denk aan antw. 55 als typering van de kerk:  ‘de gemeenschap van de heiligen’, van

de gelovigen: ieder persoonlijk en allen samen gemeenschap met en door Christus.

En dan komen vervolgens die kenmerken in beeld, allereerst als een meetlat om onszelf

aan af te meten, en kritisch naar onszelf in die spiegel te kijken: hoe gaat het met ons,

en hoe staan we ervoor, en wat betekenen we voor God en voor elkaar en voor anderen….

Zijn wij echt samen wat kerk zou moeten zijn; functioneert die band aan Christus en

aan elkaar en hoe: allereerst binnen eigen gemeente, en daarna met ook anderen…

Ja, en waar zijn we kerk voor:  als doel in onszelf of gericht op onze God en op zijn eer,

en dan ook, namens die God en in opdracht van Hem en gebonden aan Hem, met een

boodschap en een taak naar buiten – herken je iets in die cartoon…of niet…

 

Toch,  toen ik net zei:  het gaat vanmorgen dus over ons, de kerk zijn wij,

begon ik natuurlijk wel aan de verkeerde kant, want als je het over de kerk hebt,

moet je bij God beginnen,  want de kerk is van God en is er alleen door God en

is er ook voor God – het woord kerk (kuriakè) is: van de Kurios, van de Heer.

Andersom ook: wie van die Heer zijn en bij die Heer willen horen en samen dieHeer willen

volgen, herkennen elkaar en hebben wat – hebben alles en vooral die Heer met elkaar –

en die zoeken als het goed is elkaar op en steunen elkaar en trekken samen op.

Vandaar (antw 55) over de ‘gemeenschap van de gelovigen’  die (antwoord 56)

ieder voor zich en ook samen van genade willen leven, en van Gods vergeving

Ja, en “ik geloof dat ook ik (u, jij) van déze gemeente een levend lid ben en

eeuwig zal blijven” – de kerk, dat zijn wij ook – daar mag ik ook bij horen –

wees er maar verwonderd over, dankbaar, en zet je in om dan ook kerk te zijn.

 

                  De kerk

1.  Gods eigendom

2.  Gods spreekbuis

3.  Gods visitekaartje

 

1. De kerk als Gods eigendom

 

Als je het over de kerk hebt, als je iets wil begrijpen van wat de kerk is, dan moet

je hoog inzetten en ver teruggaan, tot op God zelf – de Zoon van God – en tot waar

God met mensen begon:  dat de Zoon van God – uit het hele menselijke geslacht –

vanaf het begin van de wereld al en tot vandaag en hierna – mensen uitkiest en tot

een volk maakt, en tot een gemeente maakt, en ze bij elkaar houdt, en ze beschermt…

Dat gaat dus veel hoger en dat strekt veel verder en dat gaat veel dieper  dan wat

mensen die ergens in een dorp elke zondag in een gebouw bij elkaar zitten en in de

week ook nog wat dingen samen doen;  dat hoort er bij en dat is belangrijk maar het

is maar een klein stukje van dat grote plan waar God mee bezig is en waar Hij ook ons

een plekje in geeft  – ieder met zijn of haar eigen mogelijkheden en beperkingen,

als hopelijk en naar het mogelijk is en God het geeft een ‘(mee)levend’ onderdeeltje.

 

Let er vooral ook op wat de vraag is: wat – nee,  niet wat zie je of wat ervaar je van en

in de kerk, maar: wat gelooft u en geloof jij van de heilige,algemene, christelijke kerk.

En als die vraag wordt gesteld: wat geloof je…..dan gaat dat uit boven wat we er al

van zien of niet van zien, wat er soms juist haaks op staat, en lang niet in de haak is.

De kerk wordt gevormd door mensen, wordt vaak beschadigd en uit elkaar getrokken

en lelijk gemaakt door mensen, maar de kerk hangt gelukkig niet af van mensen.

Zondag 21 weer: de Zoon van God vergadert en beschermt en onderhoudt zijn kerk.

Zeker van de kerk geldt dat God in zijn trouw nooit loslaat waaraan Hij ooit begon.

 

Nou, daar draait het ook om in de twee bijbelgedeelten die we hebben gelezen.

In het OT, in Jes. 43 zegt God over Israël : “dit is het volk dat Ik mij gevormd heb,

het zal mijn lof verkondigen”; wat in 1 Pet. 2 bijna letterlijk terugkomt en wordt

toegepast op de gemeente van het nieuwe verbond, de kerk uit alle volken en

in alle tijden: “een volk dat God zich verworven heeft om de grote daden te

verkondigen van Hem die u uit de duisternis heeft geroepen naar zijn wonderbare

licht” ; en zondag 21 begint ook eerder en hoger dan wat wij vandaag kerk noemen:

“dat de Zoon van God uit het hele menselijke geslacht zich een gemeente, die tot

het eeuwige leven uitverkoren is, van het begin van de wereld tot aan het einde

vergadert, beschermt en onderhoudt” – de kerk begint bij God en komt uit bij God.

Je komt onder de indruk als je op je in laat werken wat God ervoor over had en

ervoor over heeft om mensen naar zich toe te halen en bij zich te houden – en dat

was eeuwen en eeuwen met dat speciale volk Israël;  eerder in Jesaja 43 zegt God

van dat toch best dwarse en vaak ondankbare volkje dat Hij zoveel waarde aan hen

hecht en zoveel voor ze over heeft dat Hij daar alle andere volken voor wil inruilen-

Ze moesten allemaal aan de kant om God en zijn volk door te laten en ruimte te geven:

Egypte, de inwoners van Kanaän, Moab, de Filistijnen,  later de Babyloniërs en Perzen…

Maar het allergrootste bewijs van Gods liefde voor mensen waarvoor Hij gekozen had,

is wel het inzetten en opofferen van die eigen Zoon van God, die de mens Jezus werd

en die zijn leven gaf om mensen te redden – ook jou en mij – en zich een kerk te vormen.

Eerder sc hrijft Petrus dat in zijn brief (1: 18-19) :  “U weet immers dat u niet met zoiets

vergankelijks als zilver of goud bent vrijgekocht uit het zinloze leven dat u van uw voorouders

had geërfd, maar met kostbaar bloed, van een lam zonder smet of gebrek, van Christus”.

Dat is de prijs die God betaalde voor jou en u en mij – en voor al die anderen wereldwijd.

Zeker daarom is het oppassen om niet te gauw anderen af te schrijven als niet – echt – kerk.

En is er wel degelijk wat van aan dat we dat werk aan de kerk waar God mee bezig is niet

kunnen overzien en niet kunnen meten: “God kiest de zijnen uit en Hij roept die allen” – en

dat wordt zichtbaar en concreet waar mensen samen Jezus volgen en Gods gemeente zijn.

 

Weet u, het geeft ook rust als we tegen onszelf en elkaar blijven zeggen dat de kerk Gods

eigendom is en dus niet van ons of van wie ook maar – zondag 1 leert me dat mijn enige troost,

mijn enig houvast is dat ik onder alle omstandigheden “het eigendom ben niet van mijzelf maar

van mijn trouwe Heiland Jezus Christus die voor al mijn zonden heeft betaald en mij uit alle macht

van de duivel verlost” – nou, pas dat ook maar toe op ons samen als gelovigen, op de kerk.

Wat in zondag 21 ook staat trouwens: de Zoon van God beschermt en onderhoudt zijn kerk.

Wij kunnen dat niet en we hoeven dat niet en dus moeten we ook niet doen alsof we alles

in de grip moeten willen en kunnen houden – hoeven we ook niet overbezorgd te zijn:  als

het anders loopt dan wij denken en hopen, als de kerk in ons land kleiner lijkt te worden,

als veranderingen wel erg snel gaan en we ons misschien wel eens afvragen of er over twintig

of vijftig jaar wel een Gereformeerde Kerk (vrijgemaakt) is….lees je eigen belijdenis dan maar

(art. 27 NGB): “deze kerk” – niet de vrijgemaakte  kerk in  Nederland maar de heilige algemene christelijke kerk – “is er geweest vanaf het begin van de wereld en zal  er zijn tot het einde toe,

want Christus is een eeuwig Koning, die niet zonder onderdanen kan zijn” ; daar ligt dat geweldige geheim van Gods keus achter: ‘uitverkoren tot het eeuwige leven’ – wat geweldig dat wij daar ook bij mogen horen – dat God ook koos voor mij – dat ik van die kerk lid mag zijn – vertrouw maar op je Heer die zelf zijn kerk bewaart – en wees maar trouw op je eigen plekje als wie je bent en met wat je kunt.

 

2.  De kerk als Gods spreekbuis

 

  “De Zoon van God vergadert zich een gemeente uit het hele menselijke geslacht” – brengt mensen bij elkaar om zijn volk te zijn,zijn kerk, en er staat ook bij dat Hij dat doet “door zijn Woord en Geest”.

Dus is de kerk niet een afgesloten geheel, met dikke muren erom, en de deur hermetisch op slot.

Nee, dat werk van God aan en door zijn kerk is altijd in beweging, erop gericht om mensen binnen te halen en mee te nemen, om zoals Jezus dat zegt een licht te zijn voor de wereld, zichtbaar voor de

mensen erom heen en met de opdracht om de boodschap van God door te geven en uit te stralen.

Dat was al zo in het oude verbond, ook al leek het alsof God zich tot dat ene volkje Israël beperkte,en Hij al die andere volken aan hun lot overliet – zelfs de hele wereld wilde inruilen voor dat ene Israël.

Toch was de keus voor Abraham en Israël erop gericht de Redder van de wereld in die wereld binnen te brengen en had God al tegen Abraham gezegd: door jou zullen alle volken delen in mijn zegen.

 

Nou, en als in Jesaja 43 de HEER aankondigt dat Hij dat volk dat Hij heeft gevormd tot zijn speciale volk weer zal gaan bevrijden en terugbrengen in het eigen land, staat er met nadruk bij dat dat volk

de taak heeft om in en vanuit dat eigen land en naar de andere volken toe ‘zijn lof te verkondigen’.

In psalmen klinkt dat ook door, zoals in Psalm 117: “Loof de HEER, alle volken, prijs Hem, alle naties; zijn liefde voor ons is overstelpend, eeuwig duurt de trouw van de HEER” – dat is al een boodschap

in zichzelf, Gods liefde en trouw, zijn bevrijding, zijn inzet, voor dat kleine kwetsbare volk Israël – een volk dat met en zonder woorden Gods spreekbuis mag en zal zijn in Gods veel grotere wereld……

 

Je ziet er tegelijk in hoe God is doorgegaan en hoe inderdaad er door Jezus een nieuw verbond is en hoe die oude boom is uitgegroeid met steeds weer nieuwe takken – een volk uit alle volken – hoor maar weer Petrus:  “eens was u geen volk (mensen uit allerlei volken met allerlei talen, die niks met

elkaar hadden en zeker niks hadden met de God van Israël) nu bent u Gods volk, eens viel Gods

ontferming u niet ten deel, nu wordt zijn ontferming u geschonken”  – dus weer: geen reden om ons ook maar ergens op te beroemen, om die eretitels te gaan claimen als pluimen op onze hoed

(een uitverkoren geslacht, een volk dat Gods eigendom is, ware kerk, of wat dan ook maar), het

zijn allemaal wegwijzers naar God – in lijn met Jesaja 43 – “het volk dat Gods lof zal verkondigen“,

en 1 Petrus 2: “een volk dat God zich verworven heeft om de grote daden te verkondigen van Hem die u uit de duisternis” – waar we allemaal van huis uit in terecht gekomen zijn door onze zonden –

“geroepen heeft tot zijn wonderbare licht” ; de kerk is er in de wereld om te verwijzen naar Hem die het licht voor de wereld is, naar Jezus die gekomen is opdat iedereen die in Hem gelooft, eeuwig leven zal hebben – naar God die zijn wereld liefheeft, zijn schepping, zijn mensen – en die niet wil

dat iemand verloren gaat maar dat ze allemaal tot bekering komen en voor en met Hem leven.

 

We zijn er als kerk, ook als Gereformeerde Kerk vrijgemaakt in Broek op Langedijk, dus maar niet om onszelf in leven te houden, en al helemaal niet om ons eigen bestaansrecht te bewijzen, of om

ervoor te zorgen dat we het vooral goed en veilig hebben met elkaar, achter gesloten deuren en dikke muren- ook wij  zijn bestemd om de grote daden van onze God, om de redding die er is door de

Here Jezus, en de vernieuwing die je mag ervaren als de Heilige Geest je leven leidt, door te geven.

 

Dan kun je denken aan die opdracht van de Heer om aan de mensen om ons heen te laten weten en te laten zien dat we een grote God hebben en dat Jezus zijn leven gaf om mensen leven te geven:

“maak alle volken (mensen uit alle volken) tot mijn leerlingen“, en geef door wat Ik jullie geleerd heb.

Een opdracht die niet alleen aan dominees en zendelingen is gegeven, maar aan de kerk als geheel.

Wat op allerlei manieren en plekken invulling kan krijgen:  bij Hart voor Heerhugowaard,  in Benin, maar net zo goed in uw straat,op je werk,door een Alphacursus, via Facebook -noem maar op.

God vertrouwt zijn woorden aan de gemeente toe om die niet voor zichzelf te houden maar ze door

te geven;  de kerk Gods spreekbuis :  wat komt op de mensen over als ze ons horen, en bezig zien..?

 

3.  De kerk als Gods visitekaartje

 

Gods grote daden verkondigen, dat wordt hoorbaar maar misschien wel allereerst zichtbaar – het

gebed blijft daarom nodig: geef dat niet uw woorden stukbreken op de daden van uw kerk – op wat wij als christenen en als kerk waarmaken – of niet – van de woorden die we doorgeven aan anderen – geef Heer, dat we  door onze houding, onze praat, ons gedrag, uw visitekaartje in uw wereld zijn.

Eigenlijk is dat beeld van de kerk als Gods visitekaartje wat Paulus aan de kerk van Korinte schreef (2 Kor. 3 dat we vorige zondag lazen): “u bent een brief van Christus, voor iedereen te zien en te lezen“.

 

Helaas komt daar vaak nog veel te weinig van terecht, en is van de kerk en kerkmensen te zien is

anti-reclame voor God – de HEER heeft Israël vaak verweten dat zij aanleiding waren dat andere volken slechte dingen dachten en zeiden over de God van Israël – en de kerk heeft het er door de eeuwen heen vaak niet veel beter afgebracht:  hoeveel mensen zijn niet afgeknapt op kerkmensen?

Dus is alle reden ons af te vragen wat ervan te merken is dat we bij die God horen die liefde is, die

oog en oor en hart voor mensen heeft , en dat we een Heer hebben die kwam om mensen te dienen.

 

Lees  het vervolg van 1 Pet. 2 over een goed leven leiden midden onder anderen: ” opdat zij tot andere gedachten over u komen, en opdat ze door uw goede daden God eer gaan bewijzen.

Jezus zei:  “Laat jullie licht schijnen voor de mensen zodat ze jullie goede daden zien en eer bewijzen aan jullie Vader in de hemel”.    Wees Gods visitekaartje.   Wees echt KERK.    Samen!

 

amen

 

liturgie middagdienst zondag 3 februari 2013

 

votume en groet

zingen:    Ps. 104: 8,10

gebed

Schriftlezing: 2 Kor. 3

zingen:    Ps. 51: 5,7

verkondiging: zondag 20

zingen:    Lied 477 (1,2)

geloofsbelijdenis van Nicea

zingen:    Gz. 134: 6

gebed

collecte

zingen:    Lied 305 (1,2)

zegen

amen:     Lied 456: 3

———————————————————————————————————————————–

Gemeente van onze Heer Jezus Christus, geliefd door de Vader, en bijeengehouden door de Geest,

 

Wat gelooft u van de Heilige Geest?

Nou….dat is nog zo simpel niet, om daar meteen een antwoord op te geven….

Juist in onze tijd is daar veel over te doen en wordt er veel over nagedacht en geschreven.

Als je de bijbel nazoekt op al die teksten die over de Heilige Geest gaan…gaat het je duizelen.

Maar als je naar zondag 20 kijkt, is de catechismus dan niet erg zuinig en sober over de Geest?

Je hoort niks over al die vaak besproken lastige thema’s als ‘vervuld zijn van de Geest’  en ‘met

de Geest gezalfd worden’, over gaven van de Geest, laat staan over wat vooral lijkt te horen

bij Pinksterkerken als tongentaal en gebedsgenezing, of over de zonde tegen de Heilige Geest.

 

Het antwoord is zo kort mogelijk gehouden lijkt het wel: de Heilige Geest is samen met de

Vader en de Zoon echt en eeuwig God…en die Geest is ook aan mij en aan u en jou gegeven – en

dat om me eigen te maken wat Christus voor mij heeft gedaan, en om er altijd voor me te zijn.

Dat is het wat de catechismus te zeggen heeft over de Heilige Geest, en blijkbaar is dat genoeg.

Waarbij we wel moeten bedenken dat door heel de catechismus heen de Heilige Geest ter sprake komt, bij heel wat onderwerpen, als verdere uitwerking en invulling van die korte zondag 20.

 

Nou, en als je er wat meer over nadenkt, is het toch wel heel knap om in een paar zinnen de kern

weer te geven, en laat het maar eens goed en vaak op je inwerken hoe geweldig dat eigenlijk is:

de Heilige Geest die samen met de Vader en de Zoon echt een eeuwig God is –is ook mij gegeven.

Dus eigenlijk is de Heilige Geest: God die zich aan mij geeft, zich aan mij verbindt, in mij wil wonen.

Of – met dat lied dat we aan het eind van de dienst gaan zingen-:  de Heilige Geest “schrijft in onze

harten het geheim van Vaders grote daden”, maakt ons eigen wat Christus ook voor mij gedaan

heeft, en wil zo aan me en in me werken dat ik steeds meer op Jezus mijn Heer ga lijken – want troosten is maar niet mijn tranen drogen en me moed inpraten maar het is veel meer: mijn steun en toeverlaat zijn, mijn kritische tegenstem, mijn gebedskracht, mijn leeslamp om de bijbel te lezen en  op me in te laten werken, mijn geweten dat we wakker schudt, mijn geloofsmoed, mijn soulmate…

Goed om dan wel weer dat eerste te bedenken: die Geest die Heer is, samen met Vader en Zoon

echt en eeuwig God -zo dicht wil God ons op de huid zitten en in onze huid kruipen – ons aan Jezus verbinden zodat het wordt ‘Hij in mij en ik in Hem’, en ons op weg houden en thuisbrengen bij Vader.

 

Vanmiddag willen we inzoomen op enkele kernmomenten daarvan, aan de hand van 2 Korinte 3

 

 

   De Geest maakt feest

1. de Geest maakt levend (2 Kor. 3. 6-7)

2. de Geest maakt vrij (2 Kor. 3: 17)

3. de Geest maakt mooi  (2 Kor. 3: 18)

 

1. De Geest maakt levend   (2 Kor. 3. 6-7)

 

‘Die Heer is en levend maakt’ – dat gaan we straks belijden over God de Heilige Geest.

De bijbel begint er meteen mee, in het tweede vers van de bijbel dat over de schepping gaat:

“In het begin schiep God de hemel en de aarde en duisternis lag over de oervloed,  maar Gods

Geest zweefde over het water” – en daarna wordt verteld over licht en leven, over planten en

dieren, vogels en vissen, en tenslotte over de mens die God maakte als zijn evenbeeld – en dan

komt weer de Geest in actie: “toen maakte God, de HEER, de mens. Hij vormde hem uit stof, uit aarde, en blies hem levensadem in de neus, en zo werd de mens een levend wezen” (Gen. 2:7).

Goed om te weten dat in de bijbel hetzelfde woord gebruikt wordt voor geest, adem, en wind.

Je zou de Geest die van de Vader en de Zoon uitgaat, ook de adem van God kunnen noemen,

God als de God die leven wekt en leven in stand houdt – niet alleen van de mensen maar van

heel de natuur, we zongen ervan: “de adem van de Geest brengt hen tot leven, het aardrijk

wordt een nieuwe bloei gegeven; je ziet het om je heen  als het lente wordt en alles gaat bloeien.

Later in de bijbel staat: “God de Geest  heeft mij gemaakt, de adem van de Ontzagwekkende

doet mij leven” (Job 33:4) en de keerzijde een hoofdstuk later: “Als Hij (God) zijn aandacht alleen op zichzelf zou richten en Hij zijn geest en zijn adem (!)  voor zichzelf zou bewaren, dan zou al wat

leeft onmiddellijke te gronde gaan en de mens zou terugkeren tot stof ” (Job 34:14) – in een andere

psalm zingen er daarom dat God onze Vader, “die ons zelf uit aarde heeft genomen, weet, dat wij,

 uit stof aan het licht gekomen, alleen maar  leven op de adem van zijn stem“=door zijn Geest.

 

Kijk, en trek dan de lijn door naar ons leven als mensen die verworteld in God en levend op de adem van zijn stem, van die wortels zijn losgeraakt en niet meer beantwoorden aan hun bestemming…en dan kom je tot je verrassing en als bewijs van Gods genade weer de Geest tegen die levend maakt.

Precies op dat punt kunnen we inhaken op dat betoog van Paulus in dat hoofdstuk dat we net lazen.

Hij noemt daar de gemeenteleden van Korinte ‘een brief van Christus’, leesbaar voor alle mensen.

Niet een brief van papier, met letters van inkt die na verloop van tijd verbleken en onleesbaar worden – maar “met de Geest van de levende God”– weer die Geest! –   die schrijft in het hart van mensen – daarmee is bedoeld dat God door zijn Geest ook in Korinte mensen heeft veranderd en van binnenuit vernieuwd, zodat als je ze ontmoet, dat te merken is aan hun houding en hun gedrag.

 

Dat is het wonder van nieuw leven: waar dood was als gevolg van los van God zijn en losgeslagen van de wortels van je bestaan, daar is alweer die Geest die levend maakt als een ‘ nieuwe schepping’.

Het uitzicht in dat sombere cat. antwoord 8 op de vraag of we dan zo hopeloos eraan toe zijn dat we

helemaal onbekwaam zijn tot het goede en uit op het kwade: “ja….behalve wanneer wij door de Geest  van God opnieuw geboren worden” – anders gezegd: omdat Christus de schuld voor ons wilde

betalen en ons denken en voelen en doen en laten wil vernieuwen en veranderen door Gods Geest die  in ons en met ons aan het werk gaat,  en die ons al meer weer laat lijken op wie Jezus was en is.

 

Paulus heeft het in dat verband over Gods nieuwe verbond, beter en sterker dan het oude verbond.

Daarmee wordt niet dat oude verbond als afgedaan en mislukt aan de kant geschoven – ook in de tijd

van Mozes straalde Gods luister fel, zelfs zo dat de mensen het niet konden aanzien en Mozes die luister van God die van hem uitstraalde elke keer als Hij God gesproken had,  moest afschermen.

Ja, en de wetten van God waren en zijn goed, bedoeld om mensen het goede leven te leren en bij dat goede leven te houden;  maar toch was de straling van Gods majesteit en wet al te vaak dodelijk,  en

dat kwam vanwege het harde hart van ook Gods eigen volk ;  weer dat cat.antwoord: niet in staat God lief te hebben, niet in staat het goede te doen, maar uit op het kwade; en dan kan die goede wet een mens alleen maar veroordelen, zoals Paulus hier zegt: de letter van die wet is dodelijk.

Zoals een wetboek van strafrecht dat zonden blootlegt en de schuldige wel moet veroordelen……

 

Ik las: “Voor het oude verbond is kenmerkend dat er een wet is die geschreven is op stenen tafels, een wet die buiten ons is, waar we ons aan moeten houden, maar waar we ons niet aan kunnen houden” Daar is de geschiedenis van het volk Israël een schokkend voorbeeld van, als een eeuwenlang vervolgverhaal van vallen en opstaan en weer vallen,schuld en straf en boete en weer nieuwe schuld.

En  ook Paulus zelf is een voorbeeld van hoe mis het kan gaan als je denkt en probeert dat je het zelf wel een heel eind brengt als je regels buiten jezelf probeert na te leven zonder je hart te volgen.

Todat hij erachter komt dat hij er juist verder door van huis kwam en hem het Licht opging: Jezus!

Jezus, door God gestuurd, ‘vol van de Geest‘,  met het evangelie van vrijspraak voor schuldigen en bevrijding voor gebondenen en genezing van ziekten en kwalen, en vernieuwing van verstarde levens, en dat  door kruis en graf heen, en dan wordt in al zijn volheid de Geest uitgestort op wie van Christus zijn – dat is echt en voorgoed een nieuw verbond.

 

Daarom kan die schrijver die ik net aanhaalde verder gaan: “Voor het nieuwe verbond is kenmerkend

dat de wet van God niet langer buiten ons is, maar in ons binnenste wordt gelegd en in ons hart wordt geschreven door de heilige Geest” – Paulus zegt: de overweldigende luister van wat de Geest tot stand brengt doet de glans die vroeger van Mozes afstraalde verbleken – en ik hoef  er toch niet bang voor te zijn en me ervoor af te schermen, want het is niet een dodelijke straal maar zonlicht dat leven brengt en me tot groeien en bloeien brengt, dat me blij maakt, en me steeds meer laat worden zoals ik ben bedoeld -meer bij 3:  de Geest laat me steeds meer lijken op mijn  Heer en mijn Vader!

 

2. de Geest maakt vrij (2 Kor. 3: 17)

 

Daar is de bijbel ook heel helder over: als de Heilige Geest een mens gaat vullen, brengt dat een heel andere manier van leven met zich mee: je wordt bevrijd van angst, van krampachtig je aan

regeltjes en wetten vastklampen alsof die je redding zijn, en alsof God je blijft afrekenen op je schuld.

Ik denk aan de bemoediging en tegelijk waarschuwing  van de apostel in Rom. 8: 15: “Allen die door

de Geest van God geleid worden, zijn kinderen van God“. Nou, en een kind is nooit een knecht, en al helemaal niet een slaaf – als je Gods kind mag zijn, mag je vrijuit met God praten in je gebed, hoef je niet bang voor God te zijn ook niet als je iets verkeerd hebt gedaan en dat gaat vertellen aan Vader,

en Hem gaat vragen om vergeving maar de deur staat altijd open, Vader heeft altijd tijd en aandacht voor je – en vooral: je hoeft je niet beter voor te doen dan je bent en niet jezelf waar te maken en steeds maar weer de liefde van Vader in de hemel te verdienen – Paulus gaat daarom ook verder:

“U hebt  de Geest niet ontvangen om opnieuw als slaven in angst te leven, u hebt de Geest ontvangen om Gods kinderen te zijn, en om Hem te kunnen aanroepen als ‘Abba, Vader”. En als je daar wel eens

aan twijfelt:“de Geest zelf verzekert onze geest dat wij Gods kinderen zijn”.Dat geeft ruimte en moed!

 

Nou, en die zekerheid dat we echt kinderen van Vader in de hemel zijn en dat we vrij zijn van wat ons gebonden kan houden en bang kan maken, die geeft de Heilige Geest door ons elke keer weer

te verzekeren van Gods liefde door Jezus, en ons Jezus te laten ontmoeten als we de bijbel lezen, en ook door ons te helpen om te bidden – weer Paulus: als wij niet weten wat en hoe te bidden, bidt de Geest voor ons en met ons mee – en dat als de Geest van Christus die uitdeelt van Christus verdiende.

 

Vanmorgen ging het daarover, over Jezus die bevrijdt van zonde, van schuld en schuldgevoelens, van angst en van dreigingen, en vooral van de veroordeling door de wet en van een verdiende straf – ik denk aan een andere brief van Paulus waar hij schrijft dat Christus ons heeft bevrijd opdat wij in vrijheid zouden leven en dat we daarom ons niet weer een of ander juk moeten laten opleggen.

 

Wat zomaar kan als we ons en elkaar binden aan bepaalde gewoontes of tradities of een of ander

keurslijf waarin we ons misschien wel veilig voelen omdat we bang zijn om zelf keuzes te maken en

te beantwoorden aan de bedoeling die God met ieder van ons heeft, en tegelijk de ander de ruimte te gunnen om dat weer op zijn of haar manier te doen, en om elk zijn of haar eigen gaven en talenten te ontwikkelen, de beperkingen te respecteren van elkaar, en ook niet bang te zijn of fouten te maken en daar dan weer van te leren, en om open te staan voor wat nieuw is en nog niet ontdekt.

 

In 2 Kor. 3 zet Paulus de nieuwe manier van Gods omgaan met mensen – dat heet het nieuwe verbond – tegenover de oude beproefde manier van een wet met allerlei gedetailleerde bepalingen.

Dat oude verbond was goed van God uit gezien, en bedoeld om een volk onderweg als kinderen op te voeden en bij de les te houden, maar gaandeweg trad verstarring op en werd het naleven van die wet een doel op zichzelf, bleef het een wet op papier (of op steen) en op een afstand – denk maar aan de botsingen van de Heer Jezus met wetgeleerden en farizeeërs, b.v. over de sabbat en over allerlei reinigingswetten en voedselvoorschriften – en Paulus zelf was zo opgevoed – hij hoorde bij de strengste en meest wetsgetrouwe Joodse partij en hij dat dat hij God daar een dienst mee bewees.

Totdat Jezus zelf hem een halt toeriep en op zijn totaal andere spoor zette en Paulus de schellen van de ogen vielen en hij de meest enthousiaste boodschapper werd van het bevrijdende evangelie.

 

Ik denk dat Paulus het ook over zichzelf had toen hij schreef wat we gelezen hebben over die sluier,

die deken, die over de lezing en voorlezing van de OT geschriften blijft als je Jezus er niet in hebt

herkend, terwijl als je wel in Jezus bent gaan geloven, je zijn licht opgaat en je de bijbel van Genesis

tot en met Openbaring met andere en nieuwe ogen gaat lezen:  dan gaat echt Gods liefde stralen!

 

Mensen kunnen last hebben van allerlei bindingen, angsten, verslavingen, zonden en wonden.

Soms zit je er zo in verstrikt dat het wel lijkt of je er nooit uit komt en nooit meer van los komt.

Daar is dan misschien wel hulp bij nodig, veel gesprek, therapie – maar zeker ook Gods Geest –

die je dicht bij Jezus wil brengen en wil houden, en zijn bevrijdende liefde je eigen wil maken.

Ik kwam ergens tegen dat ook allerlei woorden en gedachten van anderen of vanuit jezelf een gevangene van een mens kunnen maken, letterlijk dooddoeners als: dat wordt nooit meer wat met jou,  of. je moet er maar mee leren leven, of. ik ben nou eenmaal zo, of: vertel dit aan niemand.

 

Dat is niet de Geest van God want die wil juist ruimte scheppen en mensen in vrijheid stellen, want het is de Geest die op Jezus was en die Jezus met mensen wil delen, zoals Hij zichzelf aanwees als door God gestuurd om de profetie te vervullen:  “De Geest van de HEER rust op mij, want Hij heeft mij gezalfd. Hij heeft mij gezonden om aam armen het evangelie te verkondigen, om te genezen

die gebroken van hart zijn, om aan gevangenen vrijlating te prediken en aan blinden het gezicht,

om onderdrukten (gebondenen) hun vrijheid te geven, en een genadejaar van de Heer uit te roepen”.

Waar dat evangelie klinkt, en wordt geloofd, en waar mensen zo leren léven, daar is vrijheid!

 

3. de Geest maakt mooi  (2 Kor. 3: 18)

 

Dat is waar het op uitloopt in dit hoofdstuk, en waar de Geest aan werkt en naar toe werkt:

“wij allen die met onbedekt gezicht (d.i. zonder angst, frank en vrij, met open oor en hart)de luister van de Heer aanschouwen, zullen meer en meer door de Geest van de Heer (dat is de Geest van Jezus onze Heer die Hem bezielde en die Hij met ons deelt)naar de luister van dat beeld worden veranderd.

Letterlijk staat er dat als de Geest van de Heer in en aan ons werkt, we een metamorfose ondergaan.

Het duidt het ingrijpende aan van die nieuwe geboorte waarover het eerder ging, als een totale

verandering van denken en voelen, van in het leven staan en omgaan met God en met elkaar, zodat

een mens echt een nieuwe schepping wordt en weer gaat worden zoals ooit bedoeld: Gods beeld.

 

Ja de weg daarheen is dat we steeds meer gaan lijken op Jezus want als je aan iemand wil zien wie God is, dan moet je naar Jezus kijken – die zelf zegt dat als je Hem gezien hebt, je de Vader ziet – en die een paar verzen verder het beeld van God wordt genoemd (2 Kor. 4: 4) – dus die metamorfose

door de Geest is het steeds meer gaan kijken als Jezus – met ogen vol liefde – en willen dienen als Hij en niet te trots zijn om de minste te willen zijn, en omkijken naar elkaar en open staan voor anderen.

 

Dat proces van heling en verandering is een levenslang project, en gaat met vallen en opstaan.

Maar als we op de kracht van de Geest vertrouwen en Hem aan het werk laten in ons leven, wordt het doel bereikt, en zullen we na dit leven volmaakt zijn: stralend, zonder vlek of rimpel.

Zo mooi!

 

amen                      

liturgie middagdienst zondag 27 januari 2013

(gezongen) votum en groet

zingen:     Ps. 146: 1,2,8

gebed

Schriftlezing:   Psalm 110

zingen:     Ps. 110: 1,2,3

Schriftlezing:   Hand. 2: 32-40

zingen:     Ps. 2: 4

verkondiging:  zondag 19

zingen:     Gz. 139: 5,6

geloofsbelijdenis

zingen:     Gz. 164

gebed

collecte

slotzang:  Lied 300: 1,3,6

zegen

—————————————————————————————————————————–

Gemeente van onze Heer en Koning Jezus Christus, u en jullie, jongeren  en ouderen,

 

Wie heeft het eigenlijk voor het zeggen?

Daar draait veel om in onze wereld:  om macht, om invloed, om aan de knoppen zitten.

je hoeft maar te denken aan de politiek: Obama weer president, verkiezingen in Israël,

minister Dijsselbloem voorzitter van de eurogroep – en heeft Nederland daar baat bij? –

maar ook negatief: hoe gaat het verder in Mali, wie trekt aan het langste eind in Syrië?

Mensen en omstandigheden kunnen verstrekkende gevolgen hebben voor anderen…

Tegelijk:   alleen al die paar voorbeelden laten zien hoe broos en beperkt mensen zijn,

en hoe het zomaar weer anders kan lopen en snel afgelopen kan zijn met wie machtig lijken.

Een tijdje ben jij de man, die misschien wel elke dag in het nieuws is, met wie rekening wordt gehouden, voor wie de rode loper uitgelegd wordt, en voor alle belangrijke deuren open gaan.

Maar dan wordt je weggestemd of weggestuurd, of je termijn zit erop, of je wordt te oud….

Terwijl er ook zijn die tijdens de rit wegvallen: een hartinfarct, of een aanslag, een ernstige ziekte.

Even elke dag in beeld maar voor je het weet ben je geschiedenis en heeft niemand het meer over je.

Hoe waar wat we zongen: “wil toch niet op mensen bouwen, hoe voornaam ook en geacht, want

beschaamd wordt uw vertrouwen als u heil van hen verwacht”…en “hun plan met hen zal vergaan”.

 

Wie heeft het eigenlijk voor het zeggen?

Als je om je heen kijkt en de krant en het journaal volgt, ben je geneigd namen van mensen in te vullen; te denken aan grote sterke landen, machtige internationale bedrijven of lui met bakken geld.

Dan bekruipt je weleens het gevoel een speelbal te zijn van krachten waarop je geen invloed hebt.

Het kan je best wel eens bezorgd en zelfs bang maken als je volgt wat gebeurt en vooral als je ziet gebeuren wat je niet volgen kunt, en waar je geen grip op hebt en wat je nog kan gaan overkomen.

Zoveel is er ook dat maar ongestraft schijnt te kunnen gebeuren en wat maar niet lijkt te veranderen. Als één  probleem opgelost lijkt is er weer wat anders en wat een onrecht doen mensen elkaar aan.

Ja en wat gaat er nog uit van het christelijk geloof en van ons als gemeente op de samenleving….?

 

Psalm 110, en Petrus in Hand. 2, en zondag 19 willen ons bemoedigen,  en ons blikveld verruimen:

 

 Let op Christus!

1.  kijk omhoog;

2.  kijk om je heen;

3.  kijk vooruit.

1.  Let op Christus: kijk omhoog.

 

Wie heeft het eigenlijk voor het zeggen?

In de tijd dat Psalm 110 is ontstaan en werd gezongen, speelde dat net zo goed als nu.

Zeker als je een klein volkje bent als Israël toen tussen allerlei buurvolken en grote mogendheden.

Meer dan eens kom je de verzuchting tegen van vermalen worden en het onderspit delven – maar

ook uitingen van hoop en vertrouwen omdat de HEER hun God machtiger is en achter hen staat.

Tegen die achtergrond moet je ook Psalm 110 lezen en zingen, in de taal en beelden van die tijd.

Deze  psalm is best heftig: het gaat over vijanden die bestreden moeten worden en uitgeschakeld worden en daarbij vallen slachtoffers: er rollen letterlijk koppen en “lijken stapelen zich op”.

En dat gebeurt door de koning die regeert vanuit Sion, de koning die in Jeruzalem regeert.

Ook hier- zo lijkt het -mensen die uit zijn op macht, en vechten om die macht in handen te houden.

Het is van alle tijden: leven en overleven, aan de macht komen en aan de macht zien te blijven.

Ook in die wereld van lang geleden draaide het daar al om: macht, invloed, je eigen hachje…

 

Ja maar, in die psalm gaat het om meer en wat hoger is en wat verder strekt: om Gods rijk.

Het is eigenlijk een heel merkwaardige psalm binnen het geheel van de psalmen, ook die van David.

Een psalm die we als christenen meteen horen en zingen met wat we erover meekrijgen uit het NT, en dan vullen we het zo in – met Petrus in Handelingen 2 :  “David is niet naar de hemel opgestegen, maar toch zegt hij: “De Heer sprak tot mijn Heer: ‘Neem plaats aan mijn rechterhand, tot ik je vijanden onder mijn voeten heb gelegd” – net als Psalm 16 gaat Psalm 110 over Davids grote Zoon.

Nou, dat is een geweldig vergezicht al vanuit die psalm – en de Here Jezus legde die psalm al zo uit –

maar toen de psalm net was gedicht was de horizon toch de eigen tijd waarin de dichter leefde.

Heel letterlijk ligt misschien meer voor de hand te vertalen met: een psalm voor of over David.

En dan is David die heer, die machthebber, tegen wie de HEER – zijn God en de God van Israël –

zei dat hij aan zijn rechterhand mocht zitten, als de ereplaats, om namens God te regeren.

 

Waarmee gezegd wil zijn dat de Eigenlijke die het in Israël voor het zeggen heeft niet David is,

of wie maar na David wordt geroepen om te regeren, maar de HEER zelf als Israëls grote Koning.

In heel wat psalmen – ook van David – wordt de HEER ook zo bezongen: U, mijn God en mijn Koning.

Dat zet de aardse koning op zijn eigen plek: je bent niet meer dan knechtje van de grote Koning,

en je bent aan Hem verantwoording schuldig voor wat je doet met je macht en doet voor je volk –

en het betekent voor onderdanen dat ze gezagsdragers zullen accepteren en zullen respecteren

omdat door hun bestuur en hun leiding God zelf deze wereld en al die volken wil regeren.

Later zal Paulus zelfs met het oog op de machtige keizer van het trotse Rome iets dergelijks zeggen:

“er is geen gezag dat niet van God komt; ook het huidige gezag is door God ingesteld” en even later:

doe wat goed is, dan hebt u geen kwaad te duchten want de overheid staat in dienst van God.

David zegt het op een heel bijzondere en mooie manier over Salomo als die hem mag opvolgen:

“..uit al mijn zonen verkoos hij (de HEER) mijn zoon Salomo om plaats te nemen op de troon van zijn heerschappij” (1 Kron.28:5); vandaar ook: “zo besteeg Salomo de troon van de HEER” (1 Kron. 29:23).

Ja en dat mag die koning ook moed geven, b.v. als er tegenstanders zijn, opstand uitbreekt, oorlog woedt: de HEER die de grote Koning is, zal je beschermen en je helpen in de strijd tegen je vijanden.

Denk maar weer aan David toen Saul hem achterna zat, en Absalom hem van de troon wilde stoten.

 

Gemeente, later, toen Dav id al lang gestorven en begraven was, en Salomo ook, en al die anderen, kreeg deze psalm steeds meer een verstrekkender betekenis,gericht op de beloofde komende messias – en dat was maar niet een betekenis die mensen eraan gaven, maar bedoeld door God zelf.

Jezus zelf zegt dat –  lees maar Marcus 12: 35vv.:  “Jezus vroeg de mensen bij zijn onderricht in de tempel: ‘Hoe kunnen de schriftgeleerden beweren dat de messias een zoon van David is? 36 Zelf heeft David, geïnspireerd door de heilige Geest, gezegd: “De Heer sprak tot mijn Heer: ‘Neem plaats aan mijn rechterhand, tot ik je vijanden onder je voeten heb gelegd.’” 37 David noemt hem Heer, hoe kan hij dan zijn zoon zijn?’ – en daar kwamen de bijbelgeleerden niet goed uit, blijkt uit Matt. 22: 46.

Petrus was het niet vergeten en pakte na de opstanding en de hemelvaart van Jezus deze draad weer op en opende de mensen er de ogen voor dat Jezus die koning is die door God aangesteld is,

en die achter de schermen en dwars door alles heen de wereld regeert en de geschiedenis leidt –

ja en die niet zoals David een aantal jaren namens God regeert maar die voor altijd koning blijft.

Nou, en vergeet niet over wie dat wordt gezegd: over de Jezus die een paar weken eerder door

diezelfde mensen tegen wie Petrus dat allemaal zegt, is verguisd en naar het kruis is geschreeuwd,

en wel als een dwaallicht en een onruststoker, erger nog: iemand die zich als zoon van God uitgaf.

Nu krijgen ze te horen, recht op de man af:  die Jezus die jullie gekruisigd hebben, Hij is door God verhoogd en zit als heerser aan Gods rechterhand- aangesteld tot Heer en messias (d.i. koning) – en

dus is het zaak je om te keren, niet langer van Hem af maar naar Hem toe te leven, en of je nou machtig bent of ondergeschikte, je door Hem te laten gezeggen en vooral: te schuilen aan zijn hart.

 

Wie heeft het eigenlijk voor het zeggen?

Verkijk je niet op wat je om je heen ziet, op wat het journaal biedt of mensen zoal zeggen.

Kijk omhoog tot in dat paleis in de hemel bij God, waar Jezus zit om te regeren en voor ons op te komen, zoals zondag 19 het onder woorden brengt als de ‘heerlijkheid van ons Hoofd Christus’ –

Hij door wie de Vader alles regeert – vandaar die ereplaats aan Gods rechterhand – is voor alles

Hoofd van zijn gemeente – Vorst van zijn volk – die voor ons zorgt, voor ons bidt, ons beschermt.

Gelukkig maar dat niet mensen en omstandigheden ons leven bepalen, maar onze Heer en Redder.

Hij heeft beloofd voor zijn vertrek: Ik ben met je, Ik ben er voor je, altijd, je kunt op Mij rekenen!

 

2.  Let op Christus:  kijk om je heen

 

Jezus kwam er meer dan eens openlijk voor uit dat Hij koning was, Hij liet zijn macht ook zien,

denk maar aan zijn overmacht over storm en golven, zijn overwinnen van ziekte, dood, en duivel.

Ja en vooral – hoe tegenstrijdig het ook lijkt en hoeveel tegenspraak het ook opriep – heeft hij zijn

macht gedemonstreerd aan het kruis, toen Hij de zonde heeft overwonnen en de dood verslagen.

Waarmee meteen ook helder wordt wat Psalm 110 nog meer zegt over die koning die God de ereplaats aan zijn rechterhand geeft – en wat toch over iemand moet gaan en meer is en anders is dan David en zijn opvolgers in Jeruzalem – dat die koning ook priester zal zijn – wat niet echt kon en mocht in Israël – waar koningen en priesters ieder een eigen taak en bevoegdheden had – maar net

zoals eeuwen eerder die raadselachtige figuur Melchizedek die koning en priester van God was.

Vanmiddag werken we dat niet verder uit – zoals in de brief aan de Hebreeën uitvoerig gebeurt- maar houd vooral dit vast: Jezus is niet een koning die gaat voor eigen eer en eigen macht, status,

rijkdom, maar Hij zegt zelf – tegen de machtspoliticus Pilatus die juist wel voor zijn eigen carrière ging en het Romeinse wereldrijk vertegenwoordigde – zeg maar: de rechterhand van Zijne Majesteit de Keizer in Juda – “mijn koninkrijk hoort niet bij deze wereld” – eerder moesten zijn eigen volgelingen dat ook leren: “Jullie weten dat de volken onderdrukt worden door hun eigen heersers en dat hun leiders hun macht misbruiken. Zo mag het bij jullie niet zijn. Wie van jullie de belangrijkste wil zijn,

zal de anderen moeten dienen, en wie van jullie de eerste wil zijn, zal ieders dienaar moeten zijn,

want ook de Mensenzoon is niet gekomen om gediend te worden maar om te dienen en om zijn

leven te geven als losprijs voor velen“.  Dat is weer die psalm over de Koning die Priester zal zijn.

Ja en dat is deze Koning nog altijd, denk terug aan zondag 18: Hij pleit, Hij bidt, bij God voor ons.

Zondag 19 heeft ook dat priesterlijke, dat dienende, dat gevende, dat zegenende van de priester: “ten eerste giet Hij door zijn Heilige Geest in ons, zijn leden, de hemelse gaven uit”. Gul. Goedgeefs.

Niet een Koning die zichzelf verrijkt maar juist een die arm wilde worden, alles losliet en achterliet,

zelfs zijn leven ervoor over had, om ons rijk te maken met alles wat God zijn Vader in huis heeft.

Petrus deelt dat veelbelovende uit als het over de verhoging van de eerst vernederde Christus gaat:

“Hij is door God verheven, zit aan zijn rechterhand, en heeft van de Vader de Heilige Geest – die ons is beloofd – ontvangen” – niet om voor zichzelf te houden, maar: die Geest heeft Hij op ons doen neerdalen, dat is wat u ziet en hoort (zei Petrus tegen die mensen in Jeruzalem op dat Pinksterfeest)

en….iedereen die ook in deze Jezus gaat geloven, zal  van Hem ook de Heilige Geest ontvangen.

Dan mag je delen in de gaven die de Heilige Geest wil uitdelen en waar je elkaar mee mag dienen.

Psalm 110 verlegt halverwege de blik van de koning op zijn troon – aan Gods rechterhand – naar zijn volk, de onderdanen van de koning die voor hem in touw en in gevecht zijn, aan hem toegewijd.

Dan moet je als je even je verplaatst naar de tijd dat dit lied ontstaan is, aan het leger van de koning denken, vandaag ook dat speciaal de jeugd wordt genoemd, fris als dauw, sterk en vol energie –

jonge mannen die opgeroepen zijn om te vechten voor hun koning, zoals David zijn helden had.

“De luister van de koning is een talrijk volk” staat in Spr.14:28; andersom is ook maar al te waar volgens diezelfde spreuk: “bij gebrek aan onderdanen gaat een machthebber te gronde”.

Er zijn voorbeelden genoeg van machthebbers die het veld moeten ruimen omdat hun volk hen zat is en daarom niet meer op hen stemt, hen wegjaagt of erger – en als het geld op is, is het ook gedaan.

Ja en het is een gouden regel dat wie de jeugd heeft de toekomst heeft – daarom is best reden tot

zorg en aandacht als jongeren de kerk verlaten en niet meer bezig zijn met het geloof en met God.

Maar vooral: laten we samen optrekken en ieder met eigen gaven en mogelijkheden zich inzetten,

aandacht hebben en ruimte geven aan onze jongeren, en jullie van jullie kant willen leren van wie

al langer ervaring heeft opgedaan met geloven, met bijbel lezen, en bidden, en omgaan met God.

 

Ja want aan die Koning in de hemel zal het niet liggen, Hij deelt maar uit, aan gaven en kansen,

net naar dat u nodig hebt en jij aankunt, net naar wat bij ieder persoonlijk past – je mag jezelf zijn

en tegelijk op je eigen plekje bijdragen aan wat die anderen en wij samen nodig hebben – Paulus

schrijft ergens: “aan ieder van ons is genade geschonken, naar de maat waarmee Christus geeft”.

In een andere brief in diezelfde lijn: “we hebben verschillende gaven, onderscheiden naar de genade die ons geschonken is” – en dan komt het er maar op aan dat je ook met wat je kunt het goede doet.

Dat vraagt oog voor wie je zelf bent en wie die ander is, wat jij goed kunt en waar de ander beter in is…en dat vraagt ook respect voor elkaars mogelijkheden en beperkingen, en dat vraagt ook dat we

onszelf oefenen, trainen, in dienstbaar zijn aan onze Koning en aan die ander die naast ons zijn of

haar plek heeft – denk maar weer aan een leger op mars, of aan mensen die samen op reis zijn.

Wat als het goed is al jong begint. thuis, op school, op de club, later op catechisatie en in de kerk.

Weer Paulus: “oefen jezelf in een vroom leven” – bedoeld is een leven gericht op je Heer en Koning,

en dan ook met oog en oor en hart voor je medemensen, in de gemeente, op school, op je werk.

De cat. zegt ergens anders wat daar voor nodig is: de Heer door zijn Geest in je laten werken.

Mooi als het echt zo is wat we zongen: “uw volk is zeer gewillig om te strijden…..” – niet als een clubje ruziemakers of vechtjassen tegen alles en iedereen die anders zijn en anders denken of doen – maar

positief: om het goede te doen, op te komen tegen onrecht, en tegen alles wat kwaad is en kwaad doet – ja en ook dat volgende: “ook zal uw jeugd zich aan uw glorie wijden” – jullie die gaan voor wat je gelooft en voor wie ook jouw Heer wil zijn – want de jeugd van deze Koning heeft echt toekomst!

 

3.  Let op Christus:  kijk vooruit.

 

  Christus is koning, al vanaf zijn kruis en zijn opstanding en zijn hemelvaart: Hij heeft alle macht.

Maar dat betekent niet dat de race al gelopen is, dat er geen tegenstand meer is – we weten wel beter en het lijkt wel eens of de tegenstand steeds sterker wordt – en kijk vooral ook naar wat er in jezelf nog aan weerstanden zit en blokkades – hoe je diep in jezelf vaak anders wilt dan wat goed is.

En ook in die wereld om ons heen maakt eigenbelang, agressie, hebzucht, geweld, slachtoffers –

daar hoef je niet eens de krant voor te lezen of het journaal voor te volgen – lees je bijbel maar.

Die psalm is er eerlijk over – er zijn nog vijanden die onderworpen en uitgeschakeld moeten worden.

Petrus heeft het in zijn toespraak – NB binnen Gods eigen volk – over een- ‘verdorven’  slag mensen.

Dus moet er nog altijd – om het met een oude dichter te zeggen – veel strijd gestreden en veel leed

geleden worden – nu al en nog steeds -en uiteindelijk op de dag dat met alle kwaad wordt afgerekend en de Koning recht zal doen en alles goed maakt- lees ook maar Paulus in 1 Kor. 15 met weer een beroep op Ps 110 – over Jezus: “Want hij moet koning zijn totdat God alle vijanden aan zijn voeten heeft gelegd. De laatste vijand die vernietigd wordt is de dood want er staat: alles heeft Hij onder zijn voeten gelegd….en dan zal de Zoon zich aan God onderwerpepn opdat God alles in allen zal zijn….

Daar hopen we op, daar kijken we naar uit, daar doen we het voor, met het oog op Christus!

 

amen

 

 

 

 

 

 

 

liturgie middagdienst zondag 13 januari 2013 Continue reading →