Genesis 12: 1: Ga op reis, met God, vol vertrouwen! (nieuwjaarsdienst 1 januari 2017)

Liturgie nieuwjaarsdienst zondag 1 januari 2017

Votum en groet
Zingen: Ps. 146: 1,2,3,8 ‘Ik wil zingen al mijn dagen’
Gebed
Schriftlezing: Genesis 12: 1-9
Zingen: Gz. 3: 1,2,3 ‘Abraham, Abraham’
Schriftlezing: Heb. 11: 8-16
Zingen: Lied 103: 1,2,3 ‘De heiligen, ons voorgegaan’
Overdenking over Genesis 12: 1 ‘Ga op reis, met God, vol vertrouwen!’
Zingen: NLB 905: 1,2,3,4 ‘Wie zich door God alleen laat leiden’
Wet van het leven
Zingen: NLB 912: 1,2,5,6 ‘Neem mijn leven, laat het Heer’
Gebed
Collecte
Zingen: Gz. 174: 1a,2v,3m,4a GK ‘Maak muziek voor God de Vader’
Zegen
Amen: Ps. 73: 10 Levensliederen ‘Bij U te zijn geeft zekerheid’

Bij U te zijn geeft zekerheid.
God is mijn ziel en zaligheid!
Van Hem vertel ik onomwonden.
In Hem heb ik mijn rust gevonden.
Eer aan de Vader en de Zoon,
eer aan de Geest die in ons woont.
Hij redt ons, hij is onze Heer.
Drie-enig God, aan u de eer!
………………………………………………………………………………….
Gemeente van onze Heer Jezus Christus,
dia 1
Een nieuw jaar beginnen heeft iets van op reis gaan.
En op reis gaan heeft ook altijd iets van onzekerheid:
Hoe zal het gaan, wat kom ik tegen onderweg, wie kom ik tegen?
En ook: wat zal mij, ons, overkomen: mooie dingen, verdrietige dingen,
nieuwe vriendschap of relaties, of juist relaties die afbreken en ophouden?
En het ook zijn dat je weet wat moet gebeuren of gaat gebeuren, en dat je
Daar onzeker over bent: zal die operatie goed gaan, lukt die nieuwe baan,
ga ik slagen voor dat examen, zal die studie echt wat voor me zijn, of niet.

Voor allerlei mensen wordt het een jaar met veranderingen: een examen en dan
een nieuwe opleiding of een baan, of juist met pensioen, een verhuizing, een baby.
Ja, en voor ons als gemeente wordt het ook spannend: wat gaat dit jaar brengen?
Er zit veel spanning bij, emotie, en nog onzekerheid: waar staan we over een jaar?
Voor ieder persoonlijk zijn er zulke momenten, van keuzes en veranderingen.
Voor allemaal geldt dat een nieuw jaar beginnen iets heeft van op reis gaan:
waar gaan we heen en waar komen we uit, wie komen we tegen, welke kant reist
ieder op, lukt het om in een nieuwe situatie omgeving weer je thuis te voelen,
en kan wat eerst bedreigend en eng lijkt te zijn ook leiden tot nieuwe kansen?
Soms is het wel erg spannend: voor vluchtelingen b.v. – voor onze broeder Abbas
En zijn vrouw en dochter, en zoveel anderen: wat een onzekerheid en een stress.
Nou, en dat allemaal ging door me heen toen ik nadacht over een Bijbels
motief voor deze eerste dienst in 2017 en voor deze overdenking, en ik kwam uit
bij Abraham die door God op reis werd gestuurd met nog onbekende bestemming.
Wij weten natuurlijk waar God met Abraham heen wilde, en dat hij uiteindelijk goed
terecht kwam, en dat uitgekomen is wat God hem allemaal had beloofd, maar dat was voor Abraham toen hij zich door God geroepen voelde, en ging, allemaal echt
niet duidelijk, en het was, zeker voor die tijd, zelfs een heel riskant onzeker avontuur.
dia 2 een reis in etappes: eerst als familie naar Haran, later weer door naar Kanaän
Neem maar die opdracht om zeg maar zijn comfortzone te verlaten en alle schepen achter zich te verbranden: “trek weg uit je land, verlaat je familie, verlaat ook je naaste verwanten..” – dat waren precies de netwerken, de sociale verbanden waar
een mens houvast aan heeft en zich veilig bij voelt en op terug kan vallen als het
even lastig wordt en je hulp nodig hebt, en wat je in onzekere tijden steun geeft.

Ja, en wat kreeg hij daarvoor terug, als hij zou ingaan op Gods aanwijzingen?
Nou, in elk geval een onzekere toekomst: “ga naar het land, dat Ik je zal wijzen”.
Maar wat voor land dat was, en wie daar woonden, of hij daar welkom zou zijn?
Geen idee van te voren: geen routebeschrijving, geen tomtom, geen uitnodiging
van de bewoners van dat nog onbekende reisdoel: wil je bij ons komen wonen…?
En als je bedenkt wat God in het vooruitzicht stelt, dan lijkt dat totaal onhaalbaar:
“Ik zal je tot een groot volk maken, Ik zal je zegenen, en Ik zal aanzien geven”-
maar ze waren al oud samen en ze hadden geen kinderen, en wie garandeerde
dat het tot een succes zou worden en dat ze in dat vreemde land het zouden
maken en dat Abram zelfs een bekende en geziene inwoner zou worden…?
En toen hij uiteindelijk in dat land dat God gewezen had, aangekomen was, weer
een stukje ouder, zei God dat Hij dat land had bestemd voor de nakomelingen
van Abraham en Sara, terwijl ze nog steeds geen zoon hadden en dat naar de
mens gesproken ook niet te verwachten was en steeds meer onmogelijk werd.
dia 3
Het enige houvast was voor Abraham dat hij vertrouwde dat God te vertrouwen was, zoals eeuwen later zijn gaan in vertrouwen tot voorbeeld voor ons wordt gesteld: “Abraham had een groot geloof. God beloofde hem een nieuw land, en
gaf hem de opdracht om daarheen te gaan. Abraham gehoorzaamde. Hij gng weg uit zijn land, zonder dat hij wist waar hij terecht zou komen. Door zijn geloof kwam hij in het land dat God hem beloofd had” (Heb. 11: 8, BGT).Ook Sara vertrouwde, met ups en downs, dat God betrouwbaar is, en God gaf haar en Abraham de beloofde zoon.
dia 4
Door hun geloof, dat is doordat ze vertrouwden dat bij God alles mogelijk is, en dat
als je gaat in vertrouwen dat God met je mee gaat en overal er voor je is, het goed komt, dat je dan niet bang hoeft te zijn of krampachtig moest vasthouden wat je hebt of blijven waar je bent maar dat volgen van God in beweging zet, en dat als er dan deuren dichtgaan en je misschien wel veel moet loslaten of achter moet laten, er dan andere deuren voor je opengaan en je er veel voor terugkrijgt,en als je er achteraf op terugkijkt, tot je eigen verrassing er achter komt hoe wonderlijk God het geleid heeft.

Met dat in ons achterhoofd – of beter: in ons hart –terug naar deze nieuwjaarsdienst.
Zulke verhalen als over de roeping en de reis en het leven van Abraham staan niet voor niets in de Bijbel, maar we willen ons iets leren en vooral ons bemoedigen.
Paulus schrijft in Rom. 15: ”Alles wat vroeger is geschreven, is geschreven om ons te onderwijzen, opdat wij door te volharden en door troost te putten uit de Schriften zouden blijven hoe pen. En in Heb. 12: 1 staat na een heel hoofdstuk met voorbeelden van wat mensen door het geloof hebben kunnen doen en hebben doorstaan, de aansporing om net als zij op weg te gaan en op weg te blijven: “laten we vastberaden de wedstrijd lopen die voor ons ligt”, met al die geloofsgetuigen van vroeger die ons aanmoedigen, en de blik gericht op Jezus die zelf de Weg is.
Even verder staat erbij dat we onderweg zijn naar de stad die God voor ons bouwt.
dia 5
Steeds weer: niet blijven stilstaan, niet je hier ingraven, maar op weg in vertrouwen.
Ja, want als de Bijbel het over ‘geloven’ heeft, is dat ten diepste vooral vertrouwen,
en daarom niet bang zijn voor wat komt, maar durven loslaten en het erop wagen.
Abraham is dan weer een lichtend voorbeeld: Hij ging op weg, liet alles wat hem bekend en vertrouwd was, achter, en ging zonder te weten waar hij zou uitkomen.
Er staat bij dat hij dat kon ‘door zijn geloof’, zijn vertrouwen dat het goed zou komen,
omdat Hij op God vertrouwde, die er altijd is en overal meegaat, en het goede met je voor heeft, zoals we hoorden met kerst: God heeft behagen, liefde, voor zijn mensen.

Leerzaam is wat we hebben gelezen over Abraham eens te vergelijken met wat er vlak voor wordt verteld, in Genesis 11: over de mislukte torenbouw van Babel.
Daar zie je mensen bezig om voor zichzelf een stad te bouwen met een hemelhoge toren, met als doel samen sterk te zijn en zich veilig te voelen: “En als we in die
stad blijven, raken we niet over de hele aarde verspreid” – misschien zit er meer angst achter dan hoogmoed, want eendracht maakt macht en stel je voor dat we
het allemaal zelf moeten maken, wat gaat er dan gebeuren, wat komt er van ons
terecht – je blijft angstvallig binnen je zelf gebouwde comfortzone, want pas op…
Zo gezegd zit het ook weer dichtbij elkaar, angst en hoogmoed – daar weer achter
zit de drang om alles zelf in de grip te houden, en de angst om het los te laten en te laten gebeuren,wat gebrek is aan vertrouwen dat God je door alles heen vasthoudt
en dat – een nieuw lied– je niet dieper kunt vallen dan in Gods eigen hand.
dia 6
Terwijl Abraham die stap wel zet en het erop waagt – op zijn leeftijd nog – met God.
Bijzonder dat hij en Sara op hun leeftijd – waarvan een gezegde dat best waar is luidt dat je oude bomen niet moet verplanten – bijzonder dat zij alles loslaten en weggaan.
Het was toen al de weg die later de brief aan de Hebreeën wijst als de weg van het geloof achter onze Heer aan die buiten de poort heeft geleden, alleen gelaten door vriend en vijand, en zelfs door zijn eigen Vader: “Laten we dus het kamp verlaten, ons bij Hem voegen, en delen in zijn vernedering. Onze stad is immers niet blijvend, wij kijken juist verlangend uit naar de stad die komt” (Heb. 13: 13) – en we gaan met Jezus – die de Weg is en ons op zijn weg meeneemt, en ons thuis brengt – op weg.

Dat maakt bij alle onzekerheid aan het begin van een nieuw jaar, dat we niet bang hoeven te zijn, maar juist vertrouwen mogen hebben, en moed, en hoop, want wat
de toekomst ook zal brengen, ons leidt de hand van de Heer, onze trouwe Vader.

Aan een nieuw jaar beginnen, is eigenlijk de reis samen met Jezus vervolgen.
We wensen elkaar vandaag alle goeds, je kunt ook zeggen: goede reis, samen.
En zeg er maar bij, tegen elkaar, en voor tegen jezelf: en je hoeft niet bang te zijn.
Want ‘wie zich op God alleen verlaat, weet dat Hij altijd met ons gaat’. dia 7
We krijgen zijn zegen mee, “voor onszelf en om door te geven om ons heen.
Zoals ooit ook Abraham: “Ik zal je zegenen, een bron van zegen zul je zijn”.
amen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *